Aρχές δεκαετίας του '80
Επειδή όμως ο Παναθηναϊκός δεν πρωτοπόρησε μόνο στα θετικά αλλά και σε ελάχιστα αρνητικά φαινόμενα, η διάλυση της Θύρας 13 ήρθε με έναν άδοξο και αμφιλεγόμενο τρόπο.
Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80. Στην Αγγλία το φαινόμενο του χουλιγκανισμού είχε εδραιωθεί για τα καλά σαν εξτρεμιστική μορφή αντιπαλότητας μεταξύ των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, εξ ορισμού περισσότερο ανεπτυγμένοι διανοητικά, δεν άργησαν να δεχτούν τα ερεθίσματα από την Γηραιά Αλβιόνα και να μεταφέρουν και εδώ το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο. Τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνά και οι "βάζελοι" άρχισαν να κυνηγιούνται από την Ασφάλεια και σε συνδυασμό με την άσχημη αγωνιστικά εποχή της ομάδας η κατάσταση έμοιαζε παρακμιακή.
Η επέμβαση του "προέδρου" Γιώργου Βαρδινογιάννη υπήρξε καταλυτική: διάλυση όλων των οργανωμένων συνδέσμων. Ήταν μια κλασσική περίπτωση αυτού που λέμε: "μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά".
Πέρα από την προσωπική γνώμη του καθενός μας για την απόφαση του Γ. Βαρδινογιάννη, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Θύρα 13 ήταν πια , παρελθόν και το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο.
Οι μόνοι σύνδεσμοι που είχαν επιβιώσει ήταν κάποιοι συνοικιακοί, όπως οι ιστορικές λέσχες Νίκαιας-Κορυδαλλού, Ακαδημίας Πλάτωνος και Πουλοπούλου.
Γύρω στο 1992-93 παρατηρείται μια αναγέννηση στον χώρο των οργανωμένων φίλων της ομάδας μας. Πολλοί περιφερειακοί σύνδεσμοι δημιουργούνται, ενώ άλλοι παλαιότεροι βγαίνουν από την νάρκη τους και επαναδραστηριοποιούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο "Σύνδεσμος Παναθηναϊκών Οπαδών Νίκαιας-Κορυδαλλού" που ιδρύθηκε το 1972
Επειδή όμως ο Παναθηναϊκός δεν πρωτοπόρησε μόνο στα θετικά αλλά και σε ελάχιστα αρνητικά φαινόμενα, η διάλυση της Θύρας 13 ήρθε με έναν άδοξο και αμφιλεγόμενο τρόπο.
Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80. Στην Αγγλία το φαινόμενο του χουλιγκανισμού είχε εδραιωθεί για τα καλά σαν εξτρεμιστική μορφή αντιπαλότητας μεταξύ των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, εξ ορισμού περισσότερο ανεπτυγμένοι διανοητικά, δεν άργησαν να δεχτούν τα ερεθίσματα από την Γηραιά Αλβιόνα και να μεταφέρουν και εδώ το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο. Τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνά και οι "βάζελοι" άρχισαν να κυνηγιούνται από την Ασφάλεια και σε συνδυασμό με την άσχημη αγωνιστικά εποχή της ομάδας η κατάσταση έμοιαζε παρακμιακή.
Η επέμβαση του "προέδρου" Γιώργου Βαρδινογιάννη υπήρξε καταλυτική: διάλυση όλων των οργανωμένων συνδέσμων. Ήταν μια κλασσική περίπτωση αυτού που λέμε: "μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά".
Πέρα από την προσωπική γνώμη του καθενός μας για την απόφαση του Γ. Βαρδινογιάννη, αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Θύρα 13 ήταν πια , παρελθόν και το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο.
Οι μόνοι σύνδεσμοι που είχαν επιβιώσει ήταν κάποιοι συνοικιακοί, όπως οι ιστορικές λέσχες Νίκαιας-Κορυδαλλού, Ακαδημίας Πλάτωνος και Πουλοπούλου.
Γύρω στο 1992-93 παρατηρείται μια αναγέννηση στον χώρο των οργανωμένων φίλων της ομάδας μας. Πολλοί περιφερειακοί σύνδεσμοι δημιουργούνται, ενώ άλλοι παλαιότεροι βγαίνουν από την νάρκη τους και επαναδραστηριοποιούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο "Σύνδεσμος Παναθηναϊκών Οπαδών Νίκαιας-Κορυδαλλού" που ιδρύθηκε το 1972
